ده‏نمکی طبق عادت قدیمش هر جایی که برود آنجا را حسابی به هم می‏ریزد و از این نظر شباهتی به داش مجید شخصیت اصلی اخراجی‏ها دارد. اما ورود او را به عرصه سینمای دفاع مقدس باید بفال نیک گرفت. آغاز اکران اخراجی‏ها چند روز پس از مرگ حزن‏انگیز رسول ملاقلی‏پور کارگردان متعهد دفاع مقدس اتفاقی سمبولیک بود که نوید دهنده ادامه راه نسل جنگ و بدوش گرفتن این عَلَم بدست نسل دوم انقلاب بود. براستی چه میشد اگر با مرگ ملاقلی‏پور مجبور میشدیم حاتمی‏کیا را با آ فیلم‏های «ضد جنگش» تنها کارگردان مطرح این عرصه بدانیم، کارگردانی که در فیلم‏های اخیر خود تا می‏توانسته مودبانه به قشر حزب‏اللهی فحاشی کرده و عملا از گذشته دفاع مقدسی خود ابراز برائت کرده است. ده‏نمکی پیش از هر چیز فیلمی سالم تحویل جامعه ایرانی داده است و این در فضایی که فیلم‏ها اکثرا مروج فساد هستند می‏تواند جریان‏ساز باشد.

ده‏نمکی در نخستین تجربه سینمایی بلند خود چنان با مخاطب ارتباط برقرار می‏کند که بیننده دو سه سکانس در میان با خنده‏های انفجاری یا گریه‏های ناخواسته با فیلم همراه می‏شود. ترکیب گروه هم‏محلی‏های اخراجی کاملا بخوبی با هم جفت شده است و هر یک نقشی مکمل در راستای هدف کلی داستان ایفا می‏کنند. البته علی‏رغم این موضوع، تمرکز کارگردان بر این دسته از بازیگران اصلی باعث شده است توجه کمتری به شخصیت‏های حاشیه فیلم مخصوصا در سکانس‏های جبهه بشود. رزمندگان در اردوگاه پشت جبهه تا حدودی نقش‏های بیگانه با داستان و پرداخت نشده را ایفا می‏کنند که می‏تواند نشاندهنده نوعی شتابزدگی در فیلم‏برداری یا نوشتن بخش‏های انتهایی فیلم باشد. ده‏نمکی می‏گوید افراد می‏توانند در یک لحظه تصمیم بگیرند که روی مین بروند، من این را قبول دارم و احساس می‏کنم، اما لازم است این تحول روحی حتی اگر ناگهانی بوده است بخوبی برای بیننده به تصویر کشیده شود. به بیانی دیگر اگر قرار است شخصیت اصلی فیلم توبه کند و بسوی خدا گام بردارد لازم است کارگردان بنحوی صحنه را پیش ببرد که مخاطب هم همراه مجید توبه کند و با او وارد میدان مین شود. بنابراین نیاز به نوعی رویکرد عمیق‏تر معنوی در بعضی صحنه‏های فیلم احساس میشد. البته تم کلی اخراجی‏ها متاثر از تجربه کارگردان نوعی مستندسازی بود و از این لحاظ باید آنرا شاهکار به حساب آورد. ده‏نمکی که خود 4 سال در جبهه‏ها حضور داشته است توانست صحنه‏هایی ناب از نبردها و حواشی آن به تصویر کشد که پیش از آن کمتر دیده شده بود. گذر مجید از میدان مین اوج فیلم بود و تکنیک کارگردان در صحنه شهادت دوست آرپی‏جی زن مجید تماشاگر را در بهت و حیرت فرو می‏برد. بطور کلی باید گفت مسعود ده‏نمکی در اولین کار سینمایی خود نمره‏ای خوب دریافت کرد و با جلب نظر هزاران بیننده در جشنواره و اکران موفقیت بزرگی بدست آورد. امیدواریم وی با ادامه دادن این راه مسئولیت مهمی را که بر دوش دارد بخوبی به انجام برساند.